سلام به همگی

 عزیزان این صفت دلبسته نبودن به دنیا صفت عجیبی است...

و آنچه حضرت زهرا و ائمه ی معصوم و شهدای کربلا رو در طول تاریخ ممتاز می کنه همین عدم دلبستگی به دنیاست.

زمانی که  امام حسین (ع) با اصحاب نازنین شون در شب عاشورا اتمام حجت میکنن و می فرمایند: فردا هر کس با من بماند کشته خواهد شد شما از تاریکی شب استفاده کنید و بروید.

و بعد هیچ کس امام را ترک نمی کند عزمت شهدای کربلا را نشان می دهد

و   الا اگر از دنیا دل نبریده بودند همه جوره عمل می کردن .

اون موقعی که ابن مرجانه ی ملعونه تو خونه ی هانی ابن عروه بود اگر مسلم ابن عقیل از دنیا دل نبریده بود سر ابن زیاد رو از پس سر میزد و اون موقع اصلا داستان کربلا یه طور دیگه میشد و از ۶ماهه تا صد ساله هم دیگه سر بریده نمی شد.

امام علی علیه السلام می فرمایند حکومت برای من از آب بینی بز کم ارزش تر است

امام حسین نیامده بود برای حکومت اگر هم حکومت می خواست برای اجرای دین بود

این همه جوونای ما کشته شدند برای چی بود؟؟؟ برای اجرای دین

حالا متاسفانه بد هم شده توی این یادواره های شهدا یه طوری درباره ی شهدا حرف میزنن که انگار این شهدای نازنین ما احساس نداشتن ، غریزه نداشتن یا سیم کشی ساختمون شون اشتباه بوده نعوذ بالله.

یکی از فرماندهان عزیز جنگ ، شب عروسی اش به همسرش گفت من میدونم شهید میشم نمی خوام زندگی تو هم خراب بشه فقط من تو رو عقد کردم که به سنت پیامبر عمل کرده باشم و با تو به عنوان همسر رفتار نمی کنم که بتونی بعد از من ازدواج کنی.

این یعنی دل کندن از همه چی حتی از  حلال اون هم برای یه جوون بیست ساله ای که تو اون سن در اوج غریزه ی جنسی است.

شهید سرشار  پدرش از اون پولدار هایی بود که  سال ۶۰تو تهران یه خونه داشت بالای ۱۵۰ملیون تومن اون موقع که خونه توی جماران مثلا یک ملیون و سیصد هزار تومن بود.بعد این پسر میومد تو پارک میخوابید  چون که باباش خمس و زکات نمی داد.

از تخت گرم و نرم امکانات و... دل میکند و اینا شهدای ما بودن

یه مرز باریکی هم داره اشتاه نشه منظورم این نیست که باید تارک الدنیا باشیم منظورم اینه که دلبسته نباید به دنیا باشیم که ان شاءالله در مطلب بعدی مفصل درباره اش بحث میکنیم

از همه ی برادران و خواهران التماس دعا داریم

خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد

خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد

خبری نیست اگر سینه ی دریا وا شد

خبری نیست که دریا، صدف موسی شد

خبر آن است که گفتن علی بابا شد

امشب از جام جنون مِی زده، کم نگذارید

که من عاشق شده ام، سر به سَرم نگذارید

شب چه روشن شده، انگار زمین زر شده است

ماه در هاله ی خورشید، شبش سر شده است

گوش عالم، همه از هلهله ای، کر شده است

آی جبریل بگو، فاطمه مادر شده است

گیسویش باز گذارید که دل ها برده

پسرِ ارشد زهرا، دلِ زهرا برده

جز لبت هیچ کجا، شهد و نمک با هم نیست

غیر زهرا، به نگاه تو کسی مَحرَم نیست

هر که خود را سگ کوی تو نخواند، آدم نیست

الحق ای ماه، رخِ جمالِ دلربایی داری

که خدایی رخ انگشت نمایی داری

تا که گیسوی شکن در شکنت در هم شد

خوب شد، روی همه حُسن فروشان کم شد

راه گلخانه ی تو، جاده ی ابریشم شد

تا که آدم به خود آمد که چه شد، آدم شد

خوش به این ناز بنازیم که دیدن دارد

این همه حُسن، به حق، سینه دریدن دارد

آسمان دامنی از ماه و زحل ریخته است

چه قَدَر در قَدَمت تاج محل ریخته است

طرح اَبروی تو را دست ازل ریخته است

و خدا خود به لبان تو عسل ریخته است

دَمِ تو، کهنه شرابی ست که تاکم کرده

خوش به حال دل من، عشق هلاکم کرده

چشم تو باز شدو کار به محشر افتاد

یوسف از چشم زلیخای دل آخر افتاد

هرکه سر، پای تو نگذاشته با سر افتاد

هر که با عشق در افتاد، خودش ور افتاد

بعد از این کوچه ی ما، کوچه ی بن بست شده

نه فقط چشم همه، چشم خدا مست شده

تیغ صلح تو قد افراشت که دین خم نشود

کربلا جز به قعود تو مجسم نشود

هر که مجنون تو ای لیلی عالم نشود

چه خیالی ست، بهشتم به جهنم نشود

لطف زهراست که در دل دو هدیه داریم

هم حسینیه در آن، هم حسنیه داریم

رو به چشم دلمان، منظره ای وا کردی

تا افق های خدا، پنجره ای وا کردی

با ضریحی که نداری، گره ای وا کردی

عقده ای در دلت از خاطره ای وا کردی

کوچه ای تنگو ، دلی سنگو ، صدای سیلی

وای، خون میچکد انگار ز جای سیلی

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

شبیه گنبد امام رضا میسازیم

(حرم بسازیم چیکار میکنیم؟)

با همین زخم، همین عقده و غم میسازیم

تا که یک روز برای تو حرم میسازیم

صحن هایی همه بر عشق، قسم میسازیم

در حرم سینه زنان نوحه و دَم میسازیم

هرکه دارد غم آن زلفِ رها بسم الله

هرکه دارد هوس کربُ بلا بسم الله

هرکه دارد سر آن زلف رها بسم الله

زلف بر باد نده، تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکُن، تا نَکَنی بنیادم

چشم ستاره در به درِ جستجوی ماه

بر روی نیزه دیده ی زینب گرفت راه

مبهوت می نمود به سر نیزه ای نگاه

آتش کشید شعله ز دل تا کشید، آااااه

که ای جان پناه زینب و اطفال بی پناه

راحت بخواب، چون که پرستار زینب است


 

عزیز دلم ای آب و گلم

ای آب و گلم

فراقت شده قاتلم ، قاتلم

راحت از غم شدم آخر

من رسیدم به تو مادر

سرگذارم به دامانت

بار دیگر

تا تو رفتی زدنیا بریدم

تا تو رفتی خمیدم خمیدم

شکسته پرم

بیا در برم

مرا هم ببر مادرم، مادرم

هرکجا نام تو بردم

از غم دوریت مردم

آن شبی که زمین خوردی

زهر خوردم

من شدم وارث غربت تو

من شدم کشته‪ی حرمت تو
 

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

نسیم پنجرهء وحی! صبح زود بهشت

"اذا تنفس ِ" باران هوای شبنم تو

تو در نمازی و چون گوشواره می لرزد

شکوه عرش خدا، شانه های محکم تو

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟

به راز عِزّةُ للّه نقش خاتم تو

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم

که میهمان همه ماییم و میزبان همه تو

تو کربلای سکوتی و چارده قرن است

نشسته ایم سر سفرهء مُحرم تو

چقدر جملهء"احلی من العسل " زیباست

و سالهاست همین جمله است مرهم تو

هوای روضه ندارم ولی کسی انگار

میان دفتر من می نویسد از غم تو

گریز می زند از ماتمت به عاشورا

گریز می زند از کربلا به ماتم تو

مربع

فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

شعر از حمیدرضا برقعی
 

یه مدینه یه بقیع، یه بقیع و یه امام

یه امام و یه مزار خاکی و بی سایبون، که دلا رو کرده خون

نه حرم نه رواقی، نه یه شمعی و نه چراغی

نه یه خادم نه یه زائر که روی خاکش بریزه آب

میسوزونه قبرشو آفتاب

یعنی میشه یه روز بیاد که، یه سنگ قبر براش بذاریم

بنویسیم رو سنگ قبرش، غریبی که مادر نداره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم

شهید بی وفایی و کشته زهر همسره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

یه خواهری سینه زن نوحه های برادره

صدای مادری میاد حسن غریب مادره

یه مدینه یه کریم، یه غریب ابن غریب

یه امام غم نصیب

که اگه یه ذره از غصه هاشو، رو دوش عالم بذارن

قد دنیا خم میشه تا بشکنه

آقایی که توی شهرش، تو محله اش تو عشیره اش

نه بگو حتی توی خونه اش، غریبه و یاور نداره

کبوتر گریه دلو کنار بقیع میبره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم

یه خواهری سینه زن نوحه های برادره

صدای مادری میاد حسن غریب مادره

یه مدینه یه بدن، بدنی که با محن

شده بود غسل و کفن

برای تشییع یادگار حضرت یاس، روی دوش حسین و عباس

روی دست جوونای بنی هاشم، جلوی چشمای قاسم

سر قبر نبی اکرم نور معظم

فتنه گر جمل رسید و آتش به هر دلی کشید و

صداش بلند شد کمون دارا چرا نشستید، مگه عهد کینه نبستید

تنو بر تابوتش بدوزید

لاله سبز فاطمه دیگه عازم سفره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم